Op tal van plaatsen in het boerenland komen en kwamen hagen voor. Op de zandgronden was de haag vaak op een wal geplant. Omdat informatie over rol, oorsprong en beheer van deze landschapselementen ontbrak, zijn oudere inwoners hierover ondervraagd. Hagen waren rond de akkers geplant; ze hadden verschillende ecologische functies. Uit de hagen werden regelmatig takken gehakt die dienden bij het broodbakken. Naast hakhout op lage posten, stonden in hagen en houtkanten overal te lande ook knotbomen. Vooral knotwilgen in het rivierenland zijn bekend.

‘Bijdrage tot de historische ecologie van de Limburgse Kempen (1910-1950)’ van Joël Burny is een samenvatting van een grote reeks gesprekken die met 96 oudere inwoners in de Belgisch-Limburgse Kempen zijn gevoerd. Deze gesprekken gingen over het traditionele gebruik van heiden en beekdalgraslanden, waardoor er een beeld is ontstaan van het functioneren van het landschap in het begin van de 20e eeuw. Dit is de periode vóór de mechanisatie van de landbouw en vóór het grootschalige gebruik van stikstofrijke mest.

De tekst van dit boekje ziet nu voor de tweede keer het levenslicht; de eerste keer, ruim 150 jaar geleden, in een grote boerenhoeve in Grevenbicht, een Limburgs Maasdorp; de tweede keer in Neerharen en Geulle, eveneens Limburgse Maasdorpen. De beide schrijvers hadden niet alleen een gemeenschappelijke taal en herkomst gemeen, maar ook een passie voor schapen.